دخترک! اجازه هست رخت ِ ترانه تن کنم؟
می شه با برق ِ چشات سیگارمُ روشن کنم؟
فرصتی بده که با چشم ِ تو آفتابی بشم!
من همونم که باید این شب ُ ریشه کن کنم!

دخترک! فرصت ِ همْ سقفی ِ ما خیلی کمه!
نگو جامون تا ابد تو دل ِ این جهنّمه!
شب، سحر می شه اگه، ظلمتُ باور نکنی!
دیگه میدون خسته س از حضور ِ این مجسمه!

بگو دوسم داری تا زمون وارونه بشه!
بگو دوسم داری تا خونه بازم خونه بشه!
رمز آبادی ِ این خرابه عشقه! همْ غزل!
تو بگو هستی تا قصر ِ دیوا ویروونه بشه!

اگه جادوگر ِ شب سایه به سایه با منه،
اگه ابلیس ِ سیاهی فکر ِ خنجر زدنه،
توی جونْ پناه ِ دستای تو جا خوش می کنم!
می دونم چاره ی این شکنجه، عاشق شدنه!

به شب شکنجه گر تکیه نده! عزیز ِ دل!
بیا رخوت ُ بگیر از این دقایق ِ کسل!
سیب ِ حوّا رُ بده به دستای تشنه ی من،
منُ با صاعقه ساختن، نه با خک ُ آب ُ گِل!

بگو دوسم داری تا زمونه وارونه بشه!
بگو دوسم داری تا خونه بازم خونه بشه!
رمز ِ آبادی ِ این خرابه عشقه! هم غزل!
تو بگو هستی تا قصر ِ دیوا ویروونه بشه!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: